Narząd przedsionkowo–ślimakowy, ucho

Narząd przedsionkowo–ślimakowy jest odpowiedzialny za zachowanie równowagi (orientacja w przestrzeni) i odbiór fal akustycznych. Ucho składa się z trzech części: ucha zewnętrznego, ucha środkowego i ucha wewnętrznego.

Składa się z małżowiny usznej i przewodu słuchowego zewnętrznego. Przewód słuchowy zewnętrzny jest kanałem otwartym w swej części zewnętrznej i zamkniętym błoną bębenkową w części przyśrodkowej.

Jest nieregularną jamą, zwaną jamą bębenkową, wewnątrz której znajdują się trzy kosteczki słuchowe: młoteczek, kowadełko, strzemiączko. Trąbka słuchowa (trąbka Eustachiusza) jest kanałem łączącym jamę nosowo-gardłową z jamą bębenkową. Przy stale otwartej trąbce słuchowej drgania dźwiękowe dochodzą do ucha wewnętrznego zarówno od strony gardła jak i od błony bębenkowej. W wyniku powstałej interferencji słyszenie własnego głosu jest zniekształcone (autofonia).

Zwane także błędnikiem, składa się z jam i kanalików kostnych, czyli błędnika kostnego oraz z leżących w nich struktur błoniastych — błędnika błoniastego.

Błędnik kostny składa się z przedsionka (łagiewka, woreczek) i kanałów półkolistych oraz ślimaka.

Silne podrażnienie narządu przedsionkowego (np. przez kołysanie) często wywołuje nieprzyjemne objawy w postaci zawrotów głowy, wymiotów, nadpotliwości, przyspieszenia czynności serca — zespół tych objawów nazywamy kinetozą (choroba morska).

Ucho człowieka słyszy dźwięki o częstotliwości od 16 do 20 000 drgań na sekundę. Są to dźwięki mieszczące się w zakresie drgań przewodzonych przez kosteczki słuchowe. Dźwięk słyszymy także wówczas, gdy drgający przedmiot (np. kamerton) przytkniemy bezpośrednio do czaszki — przewodnictwo kostne.