Przewlekła choroba nerek
Na choroby nerek cierpi 4 mln Polaków, z czego 3 mln choruje na przewlekłą niewydolność nerek. Blisko 6 tys. chorych rocznie umiera z tego powodu. W Polsce obecnie dializowanych jest 20 tys. pacjentów, z czego 19 tys. poddawanych jest hemodializie, a około 1 tys. dializie otrzewnowej.
Przewlekła choroba nerek jest obecnie uznawana za chorobę cywilizacyjną i poważny problem społeczny. Wiąże się z nieprawidłowym funkcjonowaniem nerek i prowadzi do powolnej utraty funkcji tego organu.
Zwykle rozpoznaje się ją przypadkowo i zbyt późno, w stadium wymagającym wdrożenia leczenia nerkozastępczego.
Szacowana częstość występowania przewlekłej choroby nerek w różnych badaniach epidemiologicznych wynosi od 10 do 18%, a chorujących na nerki jest więcej niż chorych na cukrzycę (Program Wczesnego Wykrywania Chorób Nerek w Polsce (PolNef) dla mieszkańców województwa łódzkiego, okres realizacji 2017-2018
Najczęstszą przyczyną postępującego uszkodzenia nerek są choroby przewlekłe, takie jak cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, kłębuszkowe zapalenie nerek czy przewlekłe zakażenia. Proces obniżania sprawności nerek w przewlekłej chorobie może trwać wiele lat.
Odpowiednie leczenie może jedynie spowolnić ten proces. Z czasem dochodzi do schyłkowej niewydolności nerek, czyli stanu, w którym konieczne jest leczenie nerkozastępcze, gdyż nie ma już szansy, aby wróciła ich sprawność. Metody leczenia nerkozastępczego to dializoterapiaoraz przeszczepienie (transplantacja) nerki. Obie są stosowane w schyłkowej niewydolności nerek.
Metody leczenia nerkozastępczego
W schyłkowej niewydolności wynikającej z przewlekłej choroby nerek konieczne jest stałe zastąpienie funkcji nerek, gdyż nie ma już szansy, aby wróciła ich sprawność. Dializoterapia i przeszczepienie (transplantacja) nerki to dwie metody leczenia nerkozastępczego stosowane w schyłkowej niewydolności nerek.
Dializoterapia polega na wykorzystaniu urządzenia nazywanego „sztuczną nerką” (hemodializa) lub skorzystaniu z naturalnych właściwości filtracyjnych otrzewnej – błony wyściełającej narządy jamy brzusznej (dializa otrzewnowa).
W Polsce najczęściej stosowaną metodą leczenia nerkozastępczego są hemodializy wykonywane w specjalistycznych ośrodkach (stacje lub oddziały dializ).
W czasie hemodializy (HD) wymiana zachodzi przy pomocy „sztucznej nerki”, w dializatorze, pomiędzy krwią płynącą w krążeniu pozaustrojowym wewnątrz kapilar a otaczającym je płynem dializacyjnym.
Nową metodą hemodializy jest rozszerzona hemodializa, w skrócie HDx. Opiera się ona na wykorzystaniu nowego dializatora THERANOVA, który, dzięki zastosowaniu nowatorskiej technologii budowy błony dializatora, skutecznie usuwa z krwi duże i średnie cząstki oraz toksyny mocznicowe, co dotychczas nie było osiągalne w konwencjonalnej hemodializie.
To oznacza, że nowa technologia umożliwia oczyszczenie krwi z toksycznych związków w stopniu zbliżonym do pracy ludzkiej nerki.
W dializie otrzewnowej, zwanej też domową (DO), płyn dializacyjny wprowadzany jest do jamy brzusznej za pomocą niewielkiej, miękkiej, plastikowej rurki, nazywaną cewnikiem otrzewnowym, który na stałe zakładany jest do brzucha pacjenta.
Podczas dializy otrzewnowej oczyszczana jest krew przepływająca przez naczynia otrzewnej. Przed wpuszczeniem do jamy brzusznej płyn jest ogrzewany do temperatury ciała.
Płyn pozostaje w jamie brzusznej na czas potrzebny na przeniknięcie z krwi toksyn mocznicowych i nadmiaru wody. Następnie zużyty płyn jest odciągany i zastępowany świeżym płynem.
Wymiany płynu dializacyjnego wykonywane są ręcznie lub automatycznie w zaplanowanych przez lekarza odstępach czasu. Wyróżnia się dwie metody dializy – ciągłej ambulatoryjnej dializy otrzewnowej (CADO) oraz automatycznej dializy otrzewnowej (ADO).
Dializa otrzewnowa
Wyróżnia się dwa rodzaje dializy otrzewnowej: ręczną i automatyczną, w której wymiany płynu dializacyjnego wykonywane są przez specjalne urządzenie nazywane cyklerem.
Cykler ogrzewa płyn dializacyjny i w zaprogramowanych odstępach czasu podaje go do jamy otrzewnej (po uprzednim odciągnięciu płynu zużytego).
Aparat zazwyczaj podłączany jest na noc i pracuje podczas snu pacjenta co znacznie podnosi komfort życia pacjenta, który w ciągu dnia zazwyczaj nie musi już wykonywać żadnych wymian.
Wyniki badań, na temat korzyści wynikających ze zdalnego monitorowania pacjentów dializowanych otrzewnowo za pomocą cyklera zostały zaprezentowane podczas 52. Kongresu Europejskiego Towarzystwa Nefrologicznego (ERA-EDTA) oraz w trakcie Kongresu Kidney Week, organizowanego przez Amerykańskie Towarzystwo Nefrologiczne (ASN).
Wyniki te wyraźnie wskazują na wysoki poziom satysfakcji ze stosowania zdalnego wsparcia pacjenta, które daje gwarancję stałej kontroli jego stanu zdrowia oraz pozwala na bezpieczne regulowanie leczenia.
Źródło: Materiały prasowe, FleishmanHillard
Komentarze (0)
Dodaj swój komentarz