Łuszczyca

Objawy. Początek choroby (często w wieku szkolnym) może być poprzedzony anginą lub inną chorobą infekcyjną. Pierwszymi wykwitami są czerwone grudki przykryte srebrzystymi łuskami, potem występują coraz większe wykwity (płaskie nacieki), często ustępujące w środku, przez co powstają postacie festonowate. Dla początkowych zmian charakterystyczna jest skłonność do zajmowania wyprostnych powierzchni, co potem zanika, wraz z uogólnieniem się wykwitów, oraz twarzy i głowy owłosionej (samo owłosienie jest prawidłowe).

Rozpoznanie. Pomocne mogą być zmiany paznokciowe. Łuszczyca występuje też w wielu postaciach nietypowych (np. z odwrotną lokalizacją w zgięciach), ze zmianami wysiękowymi czy krostkowymi.

Szczególnie ciężki przebieg ma tzw. łuszczyca stawowa, której towarzyszą bolesne zniekształcenia i usztywnienia stawów.

Rozpoznanie atypowych postaci wymaga czasem badania histopatologicznego (wycinka ze skóry). Łuszczyca ma przebieg nawrotowy, po różnie długich okresach remisji występują nawroty. Z praktycznego punktu widzenia bardzo ważny jest tu tzw. objaw Köbnera. Według pierwotnego opisu polega on na tym, iż w fazie nawrotu można przez mechaniczne podrażnienie sprowokować linijny wysiew wykwitów. Dziś pojęcie to zostało rozszerzone, praktycznie każdy czynnik drażniący, np. gwałtowne opalanie czy zbyt silne leki zewnętrzne, może spowodować wysiew. Zdarza się to często u „doświadczonych” chorych, którzy sądzą, że jeśli przy poprzednich nawrotach stosowali już większe dawki leków czy dłuższe naświetlania promieniami ultrafioletowymi (UV) to mogą i teraz zacząć leczenie od tych dawek. Następstwem są rozległe wysiewy.

Leczenie łuszczycy (zawsze pod kontrolą dermatologa) w przypadkach typowych sprowadza się do leczenia miejscowego, czasem specjalnego typu naświetlań promieniami ultrafioletowymi. Postacie ciężkie wymagają leczenia ogólnego (Neotigason, Methotrexat, Sandimmun).