Moczenie nocne – problem dziecka i całej rodziny

Moczenie nocne jest dość częstym problemem wieku dziecięcego. Większość dzieci, uwzględniając indywidualne czynniki rozwojowe, powinno przestać się moczyć w nocy w wieku ok. 4-5 roku życia. Jeśli objawy nadal utrzymują się, należy jak najszybciej postawić diagnozę i rozpocząć stosowne leczenie, aby zminimalizować na ogół pojawiające się i nawarstwiające wtórne problemy psychologiczne.
Kluczem do sukcesu w zwalczeniu omawianego problemu jest zrozumienie, że dziecko nie chce się moczyć, że jest to niezależne od jego woli i świadomości. Metody pracy z takim dzieckiem nie powinny opierać się na „tradycyjnych metodach wychowawczych”. Tak więc karanie, zawstydzanie dziecka, krzyki, ośmieszanie czy podawanie mu przykładów rówieśników bądź rodzeństwa prowadzą jedynie do pogłębienia problemu.
Rodzice muszą zrozumieć, że problem stresu i poczucia niższej wartości jest skutkiem moczenia nocnego, a dziecku potrzebna jest nie tylko pomoc i wsparcie, ale przede wszystkim specjalistyczne leczenie.
Oczywiście u dziecka, które już prawidłowo opanowało trening czystości mogą pojawić się epizody moczenia nocnego związane z emocjami lub przejściowymi problemami osobistymi lub rodzinnymi. Takie epizody (krótsze lub dłuższe) dość łatwo poddają się terapii psychologicznej i dzięki niej szybko i bezpowrotnie ustępują.
Moczenie nocne zdefiniowane jako problem medyczny powinno być poddane terapii farmakologicznej wspartej terapią psychologiczną.
Kontrola nad oddawaniem moczu w nocy nie rozwija się jednakowo u wszystkich dzieci. Zdecydowanie łatwiej i wcześniej opanowują ją dziewczynki, u chłopców rozwija się ona naturalnie nieco później.
Jednym z podstawowych błędów myślenia o moczeniu nocnym jest podejście do tego problemu, jak do dolegliwości przemijającej, którą nie warto się zajmować. Przez wiele lat dziecko z problemem moczenia nocnego kierowane było do psychologa w celu zdiagnozowania i opanowanie problemów emocjonalnych, które upatrywane były jako przyczyna występowanie kłopotów. Najnowsze wyniki badań nad przyczynami tego zjawiska świadczą, że poszukiwanie patologii w rodzinie moczącego się dziecka niemalże mija się z celem. Jedynie w 5% wszystkich przypadków sytuacja rodzinna ma wpływ na moczenie nocne dziecka.
Obiegowa, błędna teza, że to złe stosunki wewnątrz rodzinne, a co za tym idzie stan emocjonalny dziecka powoduje moczenie nocne, sprawia, że rodzice wstydzą się choroby swojego dziecka i opóźniają rozpoczęcie jakiegokolwiek leczenia. Rodzice próbują poradzić sobie sami i stosują domowe sposoby. Rozpoczynając od znanych sobie metod wychowawczych, wędrują z dzieckiem do psychologa lub psychiatry, na końcu dopiero do lekarza specjalisty – urologa czy nefrologa. Ten czas indywidualnego poszukiwania rozwiązania jest czasem straconym i utrudniającym sukces terapii.
Ważnym aspektem psychologicznym jest postrzeganie moczenia nocnego przez samo dziecko.
Jeszcze 5-6 letnie dzieci nie postrzegają moczenia jako wielkiego problemu. Dziecko uważa się jeszcze za „malucha” i nie mając grupy odniesienia samo nie robi z tego problemu. Wiąże się to z ograniczonym kontaktem z rówieśnikami oraz brakiem okazji do spędzania nocy poza domem. Często sami rodzice nie widzą nic złego w tym, że dziecku zdarza się zmoczyć łóżko. Niejednokrotnie wizyta u pediatry potwierdza ich tezę, że „w tym wieku to jeszcze normalne”. Niezbędna jest więc rzetelna edukacja zarówno rodziców, jak i lekarzy pierwszego kontaktu na temat moczenia nocnego.
Dzieciom w wieku szkolnym szczególnie trudno jest radzić sobie z dolegliwościami moczenia nocnego. Wiąże się to przede wszystkim z potrzebą akceptacji samego siebie, oraz przez grupę rówieśniczą. Sytuacje związane z występowaniem moczenia nocnego powodują, że dziecko w swoim mniemaniu musi ograniczyć interakcje z rówieśnikami. Nie jest mu łatwo uczestniczyć w działaniach grupowych takich, jak choćby kolonie czy obozy. Nawet uczestnictwo w wycieczkach szkolnych bywa problemem nie do przezwyciężenia, o ile wiąże się ono z koniecznością spędzenia nocy poza domem. Dziecko usuwa się w cień i nie ma odwagi na zacieśnienie relacji z grupą.
Taka zła relacja z rówieśnikami może pogłębiać u dziecka poczucie niższej wartości. Poczucie to, jeśli zostanie utrwalone, może być przyczyną gorszych wyników w nauce, trudności w nawiązywaniu kontaktów, a w przyszłości może stać się poważnym problemem w wyborze własnej drogi życiowej.
Odpowiednie leczenie moczenia nocnego pomoże uchronić dziecko przed przykrymi konsekwencjami, których jest przyczyną.
Trzeba jednak pamiętać, że wczesna i trafna diagnoza oraz cierpliwość i konsekwencja w podjętym leczeniu to jedyny klucz do sukcesu. Wspomaganie leczenia farmakologicznego terapią psychologiczną może przynosić lepsze efekty. Nie zapominajmy jednak, co jest przyczyną, a co skutkiem.
Materiał powstał we współpracy z D&D Communication
Dorota Zawadzka, pedagog, psycholog rozwojowy (2010-12-01)

Komentarze (0)

Dodaj swój komentarz

Żeby dodać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować