Martwica rzepki

Pod pojęciem martwicy rzepki należy, być może, rozumieć martwicę jałową dalszej części tej kości (zwykle obejmującą okolicę bliższego przyczepu więzadła rzepki), zwaną chorobą Sindinga-Larsena i Johannsona. Zaburzenie to jest typowe dla okresu rozwojowego szkieletu i najczęściej występuje między 10. a 15. rokiem życia. Martwica jałowa rzepki występuje w wyniku lokalnych zaburzeń ukrwienia, w wyniku których dochodzi do nieprawidłowej przebudowy kostnej. Ustalenie sposobu postępowania powinno być poprzedzone zróżnicowaniem tej choroby od złamania szczytu rzepki, które może wystąpić w rezultacie przeciążenia aparatu wyprostnego kolana. Przy jałowej martwicy rzepki w ostrej fazie choroby na ogół zaleca się ograniczenie aktywności fizycznej, podawanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych, stosowanie zimnych okładów. Zazwyczaj nie stosuje się unieruchomienia kończyny. W typowych przypadkach choroby Sindinga-Larsena i Johannsona dolegliwości mają charakter przemijający i nie pozostawiają trwałych skutków czynnościowych poza możliwym lokalnym zniekształceniem dalszej części rzepki.