HIV/AIDS – pierwsze spotkanie

HIV to słowo, które budzi wiele obaw i emocji. Obecnie możliwe jest jednak kontrolowanie tej infekcji, określane jako „funkcjonalne wyleczenie”. Oznacza to, że osoba żyjąca z HIV, jeśli tylko przyjmuje leki, ma możliwość pełnego, twórczego życia, może mieć rodzinę, zdrowe dzieci i pracować zawodowo.
Zakażenie ludzkim wirusem niedoboru odporności (ang. human immunodeficiency virus, HIV) ma wiele twarzy. Ta, z którą mam najczęściej do czynienia jest przerażona, zrozpaczona i zagubiona. Wiadomość o zakażeniu oznacza dla wielu pacjentów koniec ich marzeń i planów życiowych. Tymczasem jest to początek drogi, naszej wspólnej drogi – pacjenta z przewlekłą chorobą infekcyjną i lekarza-zakaźnika.
Dzisiaj lekarz jest w komfortowej sytuacji. Może zaoferować bezpieczną i skuteczną terapię. Mówimy: funkcjonalne wyleczenie, co oznacza, że osoba żyjąca z HIV ma rodzinę, zdrowe dzieci, pracuje zawodowo, ma możliwość pełnego, twórczego życia, pod warunkiem iż regularnie przyjmuje tabletki.
Takie może być oblicze choroby retrowirusowej w Polsce. A jakie jest? Nie zawsze sytuacja wygląda tak różowo, szczególnie poza enklawą przychodni wyspecjalizowanych w nabytych niedoborach immunologicznych.
A to odmowa leczenia bolącego zęba, a to zniknięcie wskazań do planowej operacji lub natychmiastowy wypis po wyjawieniu faktu zakażenia HIV. Do tego brak pracy czy wsparcia partnera życiowego to codzienne problemy życiowe osób żyjących z HIV.

Odczarujmy HIV/AIDS!

Celem nadrzędnym jest wykrywanie zakażeń HIV w jak najwcześniejszym okresie, skuteczne leczenie chorych i zapobieganie nowym infekcjom.
Wcześniejsze rozpoznanie przyczynia się do redukcji transmisji zakażeń zarówno poprzez zmniejszenie zakaźności dzięki skutecznej terapii antyretrowirusowej (ang. antiretroviral therapy, ART), jak i możliwości modyfikacji ryzykownych zachowań.
Wielu pacjentów z późnym rozpoznaniem HIV (liczba limfocytów T CD4 < 350 komórek/µl) zasięgało porad lekarskich na długo przed wykonaniem testu HIV. Niespecyficzne objawy oraz niski stopień podejrzenia zakażenia HIV prowadzą do niezlecania badań i niewykorzystania możliwości wczesnego rozpoznania.

Trudności w rozpoznaniu HIV/AIDS potęguje historyczne postrzeganie badania HIV jako odrębnego, obwarowanego złożoną procedurą, trudnego i z tego względu niebranego pod uwagę w diagnostyce różnicowej.

Lekarze odczuwają raczej opór i wątpliwości wobec postawienia tego wciąż stygmatyzującego rozpoznania. Nadal uważają, iż obowiązują szczególne wymagania dyskrecji i/lub wyjątkowe umiejętności przy rozmowie z pacjentem.
Zarazem jednak informację o zakażeniu wpisuje się na stronie tytułowej dokumentacji medycznej pacjenta czerwonym flamastrem! Szczególnie niepokojące jest zjawisko administracyjnych zakazów wykonywana badań HIV wydawanych w placówkach ochrony zdrowia, uzasadnianych koniecznością oszczędzania.

Europejskie Zalecenia Testowania HIV

Opór wobec oferowania testu HIV jest schedą z wczesnego okresu pandemii HIV/AIDS, kiedy rozpoznanie zakażenia wywoływało jedynie ostracyzm wobec osoby chorej i brak było możliwości leczenia.
Obecnie, mimo powszechnej dostępności skutecznej i bezpiecznej, w pełni refundowanej przez Ministerstwo Zdrowia terapii, zakażenie HIV pozostaje nadal bardzo stygmatyzujące i związane z silnymi, negatywnymi emocjami.
Może to być jeden z elementów zniechęcających z jednej strony pacjentów do poszukiwania możliwości badania, z drugiej zaś – lekarzy do ich oferowania.
– Badanie HIV jest jednym z elementów kompleksowej diagnostyki różnicowej i obowiązkiem opieki medycznej.
– W miejscach, gdzie testowanie HIV jest rutynowe, wzrasta liczba wykonanych badań.
– „Wyjątkowe” podejście do testów HIV to jedna z barier wykonywania badań przez lekarzy.
– „Normalne” wykonywanie badań HIV wpływa na zmniejszenie stygmatyzacji.
Zaniechanie wykonywania badań HIV prowadzi do możliwych do uniknięcia ciężkich chorób i zgonów.
Choroby wskazujące na HIV mogą zostać podzielone na trzy grupy:
1. Choroby wskaźnikowe AIDS według listy CDC [1, 23, 60].
2. Choroby, w których częstość niewykrytych zakażeń HIV przekracza 0,1%.
3. Choroby, w których niewykrycie zakażenia HIV istotnie pogarsza rokowanie pacjenta z powodu niewłaściwego (niepełnego) leczenia.
Zaleca się testowanie każdej osoby, która:
– zgłasza się z objawami choroby potencjalnie definiującej AIDS;
– prezentuje objawy lub chorobę, w której częstość niewykrytych zakażeń HIV w dotychczasowych badaniach (HIDES I) wynosi ponad 0,1%;
– prezentuje objawy lub chorobę, w której według opinii ekspertów częstość niewykrytych zakażeń HIV wynosi ponad 0,1%;
– zgłasza się z chorobą, w której niewykrycie zakażenia HIV może doprowadzić do indywidualnie niekorzystnych objawów niepożądanych i/lub suboptymalnego leczenia, nieuwzględniającego skutków ewentualnej immunosupresji wywołanej przez HIV oraz leczenie choroby zasadniczej.
 

Dodano: 2017-11-28
Piśmiennictwo w redakcji

Fragment pochodzi z książki

Anna Grzeszczuk, HIV/AIDS, Wydawnictwo Lekarskie PZWL 2014

Komentarze (0)

Dodaj swój komentarz

Żeby dodać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować