Pielęgniarsko-lekarska pomoc domowa w chorobach układu krwiotwórczego

Pomoc domowa w chorobach układu krwiotwórczego powinna być zróżnicowana w zależności od typu choroby i okresu naturalnego jej rozwoju z jednoczesnym uwzględnieniem wieku, płci i ogólnej sprawności biologicznej chorego.
W niedokrwistościach wszelkiego typu, z wyjątkiem ostrych stanów pokrwotocznych, obserwuje się bardzo często (zwłaszcza przy powolnym narastaniu niedokrwistości) pewnego rodzaju adaptację do istniejącej niedokrwistości i ograniczonych możliwości dostarczania tlenu tkankom. Niemniej należy starać się o ograniczenie wszelkich wysiłków fizycznych w celu zmniejszenia zapotrzebowania na tlen, np. przez wyręczanie lub wspieranie w wykonywaniu nawet prostych czynności życia codziennego.
Niezmiernie ważnym i nieodzownym czynnikiem poprawy samopoczucia chorego z niedokrwistością jest zapewnienie mu możliwie maksymalnego wysycenia krwi tlenem przez wietrzenie pomieszczeń, w których przebywa, wyprowadzanie, wywożenie na wózku lub wynoszenie na świeże powietrze do miejsc ocienionych itp.
W stanach niedoborowych leukocytów, w których ludzie mają zmniejszoną odporność komórkową bądź humoralną, a zatem zwiększoną podatność na zakażenia, należy przede wszystkim zabezpieczyć ich przed możliwościami przeziębienia oraz wszelkiego rodzaju zakażeniami, np. przez niedopuszczenie nawet do krótkotrwałego bezpośredniego bądź pośredniego kontaktu z osobami cierpiącymi na choroby zakaźne.
W zaistniałych stanach gorączkowych pochodzenia zakaźnego należy stosunkowo szybko kontaktować się z lekarzem znającym chorego i podejmować właściwe środki zaradcze.
W zaburzeniach czynności układu czerwonokrwinkowego – zarówno pierwotnych, jak i wtórnych – konieczne jest ograniczenie nadmiernych wysiłków fizycznych dla odciążenia serca, likwidowanie nałogu palenia tytoniu i współistniejących zwykle nieżytów oskrzeli, aby w sposób naturalny ograniczyć zapotrzebowanie organizmu na tlen w stanach niedoborowych oraz intensywnie dbać o właściwe nasycenie krwi tlenem, aby w ten sposób hamować wtórny rozrost odczynowy układu czerwonokrwinkowego.
Należy również unikać nadmiernego odwadniania organizmu, aby pośrednio nie sprzyjać przez zagęszczanie krwi powstawaniu stanów zakrzepowo-zatorowych.
Postępowanie. We wszelkiego rodzaju skazach krwotocznych w ramach pomocy domowej przedlekarskiej i pielęgnacyjnej jest zależne od typu skazy.
Zawsze jednak zmierza się do zatamowania bądź przynajmniej do ograniczenia krwawienia przez zastosowanie zimnego okładu i opatrunku uciskowego, a w razie wylewów dostawowych lub śródmięśniowych (pojawiających się zazwyczaj w hemofilii) dodatkową czynnością jest zapewnienie bezruchu stawu lub grupy mięśniowej, gdzie nastąpił wylew.
Nieuzyskanie widocznych efektów hemostatycznych we własnym zakresie jest wskazaniem do poszukiwania specjalistycznej pomocy lekarskiej.
W żadnym wypadku chorzy z hemofilią – w razie wystąpienia wylewu śródstawowego lub śródmięśniowego – nie powinni poruszać się i szukać porady specjalistycznej o własnych siłach, aby nie potęgować istniejącego krwawienia (powinni być dowiezieni do lekarza!).
Chorzy z rozpoznaną hemofilią bez ustalonego stężenia globuliny przeciwkrwawiączkowej nie powinni przyjmować żadnych zastrzyków.
W ramach opieki pielęgniarsko-lekarskiej chorzy z wrodzonymi skazami osoczowymi powinni przeprowadzać okresową kontrolę stężenia odpowiedniego czynnika osoczowego krzepnięcia krwi, aby w razie znaczącego zmniejszenia się uzupełnić jego niedobór w celu profilaktycznego działania przeciwkrwotocznego.
Prof. dr hab. med. Kazimierz Janicki

Fragment pochodzi z książki

Fragment publikacji „Domowy poradnik medyczny” pod redakcją Kazimierza Janickiego. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2011

Komentarze (0)

Dodaj swój komentarz

Żeby dodać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować