Światowy Dzień Autyzmu

Autorzy klasyfikacji ICD-10 wyróżnili grupę całościowych zaburzeń rozwojowych (PDD), do których zaliczyli m.in. autyzm dziecięcy, zespół Aspergera, Retta oraz dziecięce zaburzenie dezintegracyjne.

Trudności diagnostyczne spowodowane występowaniem w obrębie PDD jednostek o nieostrych granicach rozpoznania oraz stwierdzanie u jednej osoby w różnych okresach objawów skutkujących zmianą rozpoznania doprowadziło do połączenia w klasyfikacji DSM-5 wszystkich jednostek w dużą grupę zaburzeń ze spektrum autyzmu.

Twórcy tej klasyfikacji nie przewidują rozpoznawania odrębnych jednostek chorobowych. Z omawianej kategorii diagnostycznej wykluczono zespół Retta, a pewne wątpliwości budzi zaliczenie do tej kategorii dziecięcego zaburzenia dezintegracyjnego.

W DSM-5 wyróżniono 2 obszary objawów (w odróżnieniu od 3 w ICD-10), a mianowicie: przetrwałe deficyty we wzajemnej komunikacji społecznej i społecznych interakcjach (które w ICD-10 podzielone są na 2 obszary – zaburzenia komunikacji oraz interakcji społecznych) oraz ograniczone, powtarzalne wzorce zachowań, zainteresowań i aktywności.

Deficyty widoczne są od wczesnego dzieciństwa, chociaż u niektórych osób do pewnego momentu się nie ujawniają (możliwości pacjenta vs. wymagania społeczne).

Twórcy klasyfikacji DSM-5 pozwalają nam na rozpoznanie ASD: z towarzyszącą niepełnosprawnością intelektualną lub bez niej; z nieprawidłowościami w rozwoju języka lub bez nich; z towarzyszącym, dobrze znanym, medycznym, genetycznym zaburzeniem lub ekspozycją na znany czynnik środowiskowy (np. z zespołem Retta); ze współwystępującymi zaburzeniami neurorozwojowymi – psychicznymi lub behawioralnymi (np. z ADHD, tikami lub zespołem Tourette’a, zaburzeniami lękowymi lub depresyjnymi, zaburzeniami żywienia, snu) – oraz z katatonią.