Rak gruczołu krokowego

Rak gruczołu krokowego jest drugim nowotworem co do częstości występowania wśród mężczyzn po 60 roku życia. Jest to nowotwór złośliwy.
Częstość występowania raka stercza zwiększa się wraz z wiekiem. Przyczyna powstawania choroby nie jest znana. Zakłada się, że mogą to być zaburzenia metabolizmu męskich hormonów płciowych, wpływ diety na ich wytwarzanie, aktywność seksualna.
Rak stercza może pierwotnie rozwijać się skrycie. Pierwsze objawy zgłaszane przez chorych są bardzo podobne do tych zgłaszanych podczas łagodnego przerostu stercza, takie jak: częstomocz, parcia naglące, bolesna mikcja, zaleganie moczu, z czasem mogą dołączyć się bóle w kroczu i za spojeniem łonowym. Jeśli naciek nowotworowy przekroczy torebkę stercza i szerzy się w miednicy mniejszej, może wtedy wystąpić: wodonercze, niewydolność nerek, obrzęk kończyn dolnych wskutek ucisku guza na naczynia krwionośne i chłonne, zdarza się również krwiomocz, zwłaszcza gdy naciek obejmuje tylną cewkę moczową. Podczas badania przez odbyt stwierdza się w obrębie stercza twarde guzki, które z czasem mogą obejmować cały płat stercza. Chorobę rozpoznajemy za pomocą badania cytologicznego komórek guza pobranych metodą punkcji cienkoigłowej. Wielkość i rozległość guza stercza można określić za pomocą ultrasonografii przezbrzusznej i przezodbytniczej. Urografia uwidacznia nam, czy rak stercza spowodował już trwałe zmiany w narządach układu moczowego; natomiast badanie scyntygraficzne, czy istnieją przerzuty do wątroby lub kości długich.
Wśród biologicznych wyznaczników procesu nowotworowego w sterczu do najdokładniejszych należą antygen swoisty dla tkanki stercza, tzw. PSAT (Prostatae Specific Antigen), oraz oznaczanie jego frakcji wolnej PSAf. Określanie wartości tych wyznaczników jest szczególnie cenne zarówno przed rozpoczęciem, jak i w trakcie leczenia i umożliwia weryfikację na bieżąco sposobów leczenia.
Leczenie raka stercza we wstępnych okresach rozwoju jest operacyjne. Polega ono na wycięciu całego stercza. Metodą alternatywną jest radioterapia guzów stercza. Wśród metod zachowawczych najważniejsza jest hormonoterapia, w stanach zaawansowanych brachyterapia (radioterapia ładunkami radioaktywnymi) łączona z chemioterapią.
Rak stercza jest nowotworem hormonozależnym i podawanie leków antyandrogenowych powoduje u większości chorych histopatologiczne, radiologiczne i subiektywnie dostrzegane remisje. Jedną z form terapii jest wytrzebienie i następowe podawanie antyandrogenów lub estrogenów. Dynamika rozwoju raka stercza zależy od wieku chorego:
u młodych mężczyzn (45-55 lat) rozwój przebiega bardzo dynamicznie, natomiast u starszych (70-80 lat) przebiega wolno. Bardzo przydatne w monitorowaniu leczenia chorych z rakiem stercza są wyżej wspomniane wskaźniki (markery): swoisty antygen sterczowy PSAT i jego frakcje PSAf.
Prof. dr hab. med. Zygmunt Dobrowolski

Fragment pochodzi z książki

Fragment publikacji „Domowy poradnik medyczny” pod redakcją Kazimierza Janickiego. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2011

Komentarze (0)

Dodaj swój komentarz

Żeby dodać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować