Dla kogo poradnia?

Moja 8-letnia córka nie lubi chodzić do szkoły. Twierdzi, że nauczycielka na nią krzyczy i ośmiesza przy klasie jej prace. To prawda, że Dominika pisze bardzo niestarannie, często „gubi” literki – nawet przepisując wyrazy z tablicy, jej prace plastyczne też są niezbyt dokładne. Nauczycielka w czasie rozmowy ze mną poleciła, by zwracać Dominice uwagę na staranność prac, oraz nakazała intensywną pracę w domu. Zastanawiam się, czy kłopoty mojego dziecka wynikają z uprzedzeń zbyt surowej nauczycielki, czy też mogą być zwiastunem poważniejszych trudności w uczeniu się Dominiki. Gdzie szukać pomocy?
Kłopoty Dominiki mogą mieć różne przyczyny. Może być zbyt impulsywna, by pisać lub wykonywać prace plastyczne precyzyjnie. Również jej zdolność do koncentracji uwagi przez dłuższy czas może być zaburzona. Może mieć jeszcze zbyt mało sprawne ręce, by wykonywać określone zadania w ograniczonym czasie. Jej trudności mogą też być symptomem głębszych zaburzeń i stanowić jedną z form dysleksji rozwojowej – dysgrafii?
Aby dokładnie przyjrzeć się niepowodzeniom dziecka i poznać ich przyczyny, oraz znaleźć najlepszy sposób poradzenie sobie z nimi, polecam wizytę w poradni psychologiczno-pedagogicznej. Każda placówka oświatowa – od przedszkola po liceum – jest objęta opieką takiego ośrodka. Pracuje tam zespół specjalistów: psychologów, pedagogów, logopedów, terapeutów. Często również zatrudniony jest lekarz i rehabilitant.
Psycholog, opiekujący się daną szkołą, przeprowadza z rodzicami rozmowę, dotyczącą problemu, z którym boryka się rodzina. Na jej podstawie stawia hipotezę, dotyczącą przyczyn trudności. Weryfikuje ją, przeprowadzając rozmowy z dzieckiem oraz szereg badań psychologicznych pod kątem określonego problemu. Po kilku spotkaniach wyjaśnia rodzicom i dziecku, jaka jest jego opinia w danej sprawie, oraz jakie proponuje możliwości pomocy. Rodzice otrzymują też pisemną opinię, wraz z zaleceniami dla nich i dla nauczycieli. Opinię taką warto zanieść wychowawcy klasy, aby i on mógł skorzystać ze wskazówek w niej zawartych. Często, po zapoznaniu się z opinią z poradni, nauczyciel zaczyna inaczej rozumieć problemy dziecka i podejmuje z nim inne formy pracy. Dostaje także sygnał, że rodzice nie bagatelizują kłopotów swojej pociechy, tylko aktywnie włączają się w proces edukacji.
Poradnie zapewniają pomoc specjalistów w zakresie zaburzeń rozwojowych, problemów emocjonalnych i wychowawczych, trudności edukacyjnych, problemów rodzinnych, problemów szkolnych, wynikających z niepełnosprawności i chorób, wyboru zawodu i kierunku studiów, problemów uzależnień od środków odurzających, wad wymowy, zaburzeń rozwoju psychoseksualnego. Obejmują opieką psychologiczną dzieci do 18 roku życia. Do poradni można przyjść po diagnozę, opinię, poradę, wskazówki, gdzie można uzyskać pomoc w konkretnych przypadkach. Placówki proponują różne formy zajęć postdiagnostycznych, czyli zajęć prowadzonych po rozpoznaniu u dziecka problemu. Na ich terenie przeprowadza się różne formy terapii. Dla dzieci przedszkolnych: terapię baśnią z elementami muzykoterapii, integrację sensoryczną, zajęcia wspierające harmonijny rozwój. Dla dzieci w wieku szkolnym: socjoterapię, zajęcia korekcyjno-kompensacyjne, treningi antystresowe, grupy terapeutyczne dla dzieci jąkających się. Dla rodziców: warsztaty umiejętności wychowawczych, grupową terapię rodzinną, warsztaty dla rodziców dzieci nadpobudliwych psychoruchowo.
Pracujący w poradni psycholodzy i pedagodzy realizują swoje zadania także poprzez kontakty z placówkami oświatowymi. Goszczą w szkołach i przedszkolach. Na terenie poradni działają również zespoły orzekające w sprawach kształcenia specjalnego i indywidualnego, do których mogą zgłosić się rodzice dzieci niemogących realizować nauki w typowych szkołach.
Nie należy bać się kontaktu z psychologiem. Pomoc udzielana jest rodzinie tylko w takim stopniu, na jaki ona sama się zgodzi. Pracowników poradni obowiązuje tajemnica, dotycząca rozmów dziecka i rodzica z psychologiem. Opinia po badaniach trafia do szkoły jedynie poprzez ręce rodziców. W pewnych specyficznych sprawach psycholog może zaproponować rodzinie pomoc w innych wyspecjalizowanych ośrodkach, np. kwestie dotyczące opieki nad dzieckiem po rozwodzie rodziców rozstrzyga sąd po uzyskaniu opinii z ośrodka rodzinno-diagnostycznego.
Agnieszka Grabek (2007-11-18)

Komentarze (0)

Dodaj swój komentarz

Żeby dodać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować

Zobacz także