Czyrak

Czyraki tworzą się zwykle w miejscach narażonych na tarcie, a także tam, gdzie skóra obficie wydziela pot, np. kark, plecy, grzbiet dłoni, okolice pachwin, pośladki. Początkowo powstaje zapalenie mieszka włosowego w postaci małego, czerwonego, bolesnego guzka, na którego szczycie pojawia się żółty pęcherzyk ropny. W środku pęcherzyka tkwi włos. Stopniowo w centrum wytwarza się czop martwiczy, po oddzieleniu którego czyrak opróżnia się z ropy (ustępuje wtedy bolesność), a powstały w ten sposób ubytek powoli wypełnia się ziarniną.

Szczególnie niebezpieczny jest czyrak wargi górnej i nosa (nie wolno wygniatać), gdyż może doprowadzić do septycznego zapalenia żył, powodując zapalenie opon mózgowych.

Leczenie: powinien je przeprowadzić lekarz. Domowe sposoby leczenia grożą uogólnieniem się czyraczności. Liczne i uporczywe czyraki określamy jako czyraczność. Należy wtedy chorego zbadać, czy nie ma cukrzycy, gdyż choroba ta zmniejsza odporność na zakażenia i sprzyja rozwojowi czyraków.

W przypadku cukrzycy trudno uzyskać wyleczenie zmian ropnych bez jednoczesnego leczenia tej choroby.

Przed udaniem się do właściwego lekarza pierwszy opatrunek można wykonać samemu. W okresie formowania się czopa martwiczego na chorą okolicę można wykonać okład z roztworu środka odkażającego (np. z rywanolu), z roztworu tabletek Altacet; po oddzieleniu się czopa stosujemy do odkażenia skóry otaczającej spirytus salicylowy, natomiast na sam czop opatrunki z maści cynobrowosiarkowej lub maści z dodatkiem antybiotyku. O dalszym postępowaniu, stosowaniu antybiotyków bądź sulfonamidów, powinien zadecydować lekarz.