Choroby nerek

Rola nerek w organizmie polega przede wszystkim na wydalaniu zbędnych, a częstokroć także toksycznych produktów przemiany materii (np. mocznika), regulowaniu składu płynów ustrojowych i ich objętości, a więc gospodarki wodno-elektrolitowej i tzw. równowagi kwasowo-zasadowej, oraz kształtowaniu prawidłowego ciśnienia tętniczego. Czynność nerek jest zatem odpowiedzialna za kształtowanie wewnątrzustrojowego środowiska biochemicznego.
Zaburzenia przesączania w kłębuszkach nerkowych oraz wybiórczego wydalania zbędnych, toksycznych „odpadów” i wchłaniania zwrotnego wielu substancji w cewkach nerkowych odbijają się w sposób istotny na sprawności i wydolności czynnościowej całego organizmu człowieka. Stąd tak istotne znaczenie ma niebagatelizowanie żadnych zmian chorobowych w układzie moczowym, wczesne ich wykrywanie i w miarę możliwości skuteczne likwidowanie.

Zapalenia nerek

Z punktu widzenia morfologicznego wyglądu i lokalizacji zmian chorobowych wyróżnia się różne typy zapaleń nerek.
Z praktycznego punktu widzenia istotne jest, czy proces zapalny pierwotnie lokalizuje się w kłębuszkach nerkowych, upośledzając ich czynność przesączania (a tym samym i odtruwającą organizmu), czy też szerzy się on wstępująco (tj. od strony miedniczek nerkowych), a więc z zakażonych wcześniej dróg moczowych, upośledzając wcześniej czynności regulacyjne cewek nerkowych.
Pośrednią grupą są zapalenia i inne stany chorobowe pierwotnie zlokalizowane (i szerzące się głównie) w tzw. tkance śródmiąższowej nerek, a które dopiero w późniejszym stadium rozwoju choroby upośledzają czynność fizjologiczną kłębuszków i cewek nerkowych.
Z punktu widzenia klinicznego może to być:
●  stan ostro (szybko) rozwijającego się i szerzącego się zapalnego procesu chorobowego, doprowadzającego do ostrej niewydolności nerek,
●  proces rozwijający się od początku powoli jako zapalenie przewlekłe, stopniowo zazwyczaj upośledzające czynność przesączającą (oczyszczającą) nerek.

Ostre kłębuszkowe zapalenie nerek

W powstawaniu tego typu zapaleń ważną rolę odgrywają mechanizmy immunologiczne. W myśl tych poglądów ostre kłębuszkowe zapalenie nerek byłoby alergicznym odczynem zapalnym (tzw. hiperergicznym) na istniejące w organizmie przewlekłe lub nawracające bakteryjne stany (ogniska) zapalne, np. w migdałkach, jajnikach, pęcherzyku żółciowym lub w obrębie uzębienia.
Leczenie. Skuteczne leczenie tego typu kłębuszkowych zapaleń nerek łączy się z jednoczesnym zlikwidowaniem wszelkich ognisk zakaźnych (najczęściej bakteryjnych) istniejących w organizmie.
Objawy. W ostrym kłębuszkowym zapaleniu nerek zazwyczaj w 10-14 dni po bakteryjnym (zwykle paciorkowcowym, czyli streptokokowym) zapaleniu np. gardła występują niespodziewanie silne bóle w okolicy lędźwiowej, znaczne ograniczenie ilości dobowo oddawanego moczu i obrzęki górnej części tułowia (przeważnie twarzy w godzinach porannych).
Do tych zasadniczych objawów dołącza się zwykle:
●  ogólne złe samopoczucie,
●  apatia,
●  senność,
●  bladość skóry,
●  bóle głowy,
●  wzrost ciśnienia tętniczego,
●  utrata łaknienia,
●  nawet duszności,
●  wymioty,
●  zmiana wyglądu moczu, który niekiedy staje się podobny do popłuczyn mięsnych.
Obserwuje się też powikłania neurologiczne w postaci ogniskowego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego lub zespołu drgawkowego przypominającego padaczkę.
W późniejszym okresie dołącza się zazwyczaj stan podgorączkowy lub gorączkowy.
Podejrzenie kłębuszkowego zapalenia nerek opiera się na zbieżności czasowej wystąpienia określonego zespołu wymienionych objawów i ogólnej niedyspozycji z nieco wcześniejszym przebyciem zakaźnej choroby.
Obiektywne stwierdzenie procesu zapalnego w nerkach opiera się na stwierdzeniu zmian w moczu (przede wszystkim w postaci białkomoczu i krwinkomoczu) oraz odchyleń niektórych wskaźników biochemicznych czynności nerek i zwiększonego stężenia przeciwciał antystreptokokowych (tzw. ASO).
Postępowanie lecznicze. Najważniejsze są:
●  skuteczna likwidacja wszelkich wewnątrzustrojowych ognisk zakaźnych,
●  stosowanie odpowiedniej diety odciążającej nerki w ich działaniu przesączającym, polegającej na znacznym ograniczeniu produktów zawierających białka,
●  bezwzględny wypoczynek (leżenie) itd.
Leczenie ostrego kłębuszkowego zapalenia nerek powinno być prowadzone w szpitalu pod specjalistycznym nadzorem lekarskim i kontrolą wydolności czynnościowej nerek.
Zapobieganie. Istotną rolę odgrywają:
●  zgodne ze wskazówkami lekarza leczenie wszelkich zakażeń i stanów zapalnych wywołanych zwłaszcza przez paciorkowce,
●  kontrolne badanie moczu w 14-21 dni po tego typu zakażeniach.

Przewlekłe kłębuszkowe zapalenie nerek

Przewlekłe lub podostre zapalenie kłębuszków nerkowych jest zazwyczaj następstwem ostrych bakteryjnych stanów zapalnych. Niekiedy spotyka się pierwotnie przewlekłe lub podostre zapalenia nerek.
Od ostrego stanu ten typ zapalenia kłębuszków nerkowych wyróżnia się bardziej łagodnym, a niekiedy nawet skrytym początkiem choroby, powolnym narastaniem objawów wymienionych przy ostrej postaci zapalenia. Przewlekły proces zapalny – mimo leczenia – może trwać od kilku miesięcy nawet do kilkunastu lat i rozszerzać się poza kłębuszki nerkowe. Stany zapalne toczące się w organizmie zaostrzają przewlekłe zapalenia kłębuszków nerkowych i pogłębiają ich niewydolność. W przewlekłym typie zapalenia zaczynają dominować procesy włóknisto-rozrostowe w kłębuszkach nerkowych, pogłębiające postępującą niewydolność przesączania.
Rozpoznanie. Wśród metod rozpoznawczych należy oprócz wyżej omówionych wymienić jeszcze badania ultrasonograficzne (tzw. USG) i scyntygraficzne nerek oraz próby czynnościowe ich wydolności.
Leczenie: przewlekłe, a jego efekty zależą od trybu życia, skrupulatności i systematyczności realizowania podanych zaleceń oraz monitorowania, tzn. od systematycznych okresowych kontroli lekarskich i laboratoryjnych stanu przedmiotowego chorego i czynności filtracyjnej nerek.
Wykładnikami sprawności czynnościowej nerek są:
●  wyrównany dobowy bilans płynów, tzn. zrównoważenie podaży przyjmowanych i wydalanych w okresie doby płynów, wliczając w podaż płynów wszelkie zupy, kompoty i napoje (a także i kroplówki dożylne, jeśli takie są podawane w domu), a w utratę wody, oprócz moczu, utratę ok. 500 ml z potem, ok. 400 ml przez płuca przy oddechu i ok. 200 ml z kałem,
●  prawidłowe stężenie mocznika w surowicy krwi (3,3-6,6 mmol/l, czyli 20-40 mg%),
●  prawidłowe stężenie kreatyniny w surowicy krwi (71,0-97,0 µmol/l, czyli 0,73-1,1 mg%),
●  prawidłowy wynik ogólnego badania moczu wraz z osadem.
Odpowiednia dieta ułatwia utrzymanie wydolności czynnościowej nerek w zasadniczym stopniu, ustalana jest zazwyczaj indywidualnie dla każdego chorego, w zależności od stopnia stwierdzanej niewydolności filtracyjnej nerek.
Zasadą tego typu diety jest:
●  praktyczne wyłączenie białka jako źródła najbardziej niepożądanych w końcowym bilansie przemiany materii substancji toksycznych,
●  pokrywanie zapotrzebowania energetycznego węglowodanami (głównie cukrem) i łatwo strawnymi tłuszczami,
●  wykluczenie praktyczne soli kuchennej, aby zmniejszać retencję wody,
●  ograniczenie znaczne niepożądanego potasu,
●  ograniczenie płynów do niezbędnego minimum (przy zachowanym prawidłowym ich bilansie).
W praktyce podaje się kasze, makarony, ryż, soki, sucharki, czerstwe pieczywo, kompoty, owoce, ziemniaki purée.
Jeśli stan chorego i stopień wydolności nerek na to pozwalają – lekarz może rozszerzyć dietę, dopuszczając więcej mleka, twaróg, pewną ilość mięsa, a zwłaszcza ryb, białko jaja kurzego.
Zabrania się spożywania pieczywa solonego, pikantnych solonych i tłustych serów, kiszonek, tłuszczów w większych ilościach, tłustego mięsa i podrobów, ryb wędzonych, produktów peklowanych i marynowanych, ostrych przypraw oraz wszelkich produktów strączkowych.
Przy wyraźnej niewydolności nerek zaleca się tzw. wstawki dni ziemniaczanych, kiedy to chory przez 1-3 dni spożywa tylko ziemniaki.
Dalsze szczegóły postępowania dietetycznego – patrz – Żywienie.
Konieczne jest przyspieszenie kontroli lekarskiej w razie zaobserwowania:
●  wyraźnego zmniejszenia diurezy, tzn. ilości wydalanego moczu przy regularnym stosowaniu leków i wypijaniu podobnej ilości płynów,
●  narastającej senności,
●  stanów gorączkowych i częstszego lub bolesnego oddawania moczu w zmniejszonej niż zazwyczaj ilości, przy uczuciu pieczenia w cewce moczowej,
●  stwierdzenia w laboratoryjnych badaniach kontrolnych wyraźnego zwiększenia stężenia kreatyniny i mocznika we krwi oraz nasilenia zmian w moczu.
Niezmiernie ważne jest regularne zażywanie leków usprawniających przesączanie nerek. W okresach zakażeń narządu moczowego niezbędne jest dodatkowe leczenie przeciwbakteryjne.
W okresach zaostrzeń niewydolności nerek konieczne jest leczenie szpitalne i forsowanie diurezy, czyli przesączania kłębuszków nerkowych.
Niezmiernie ważnym czynnikiem terapeutycznym jest odpowiedni sposób odżywiania się, zapobiegający nadmiarowi ubocznych i toksycznych produktów przemiany materii, i w ten sposób odciążający nerki.
Leczenie powinien bezwzględnie prowadzić i nadzorować lekarz.

Odmiedniczkowe zapalenie nerek

Odmiedniczkowe zapalenie nerek jest to typ zapalenia nerek, w którym proces zapalny przenika w miąższ nerek od strony miedniczki nerkowej. Bakterie wywołujące wcześniej zakażenie dróg moczowych (a przede wszystkim miedniczek nerkowych) wnikają przez kielichy miedniczek nerkowych w cewki i pętle nefronów.
Jest to zazwyczaj pierwotnie przewlekły proces zapalny, bądź też powikłanie wcześniejszego ostrego zapalenia miedniczek nerkowych. Występuje stosunkowo późno, gdyż również późno w proces zapalny wciągnięte są kłębuszki nerkowe, te główne i faktyczne ośrodki przesączania nerek.
Objawy. Charakterystyczne objawy:
●  dolegliwości bólowe w okolicy lędźwiowej (jako wyraz współistniejącego procesu zapalnego miedniczek nerkowych),
●  zmiany w moczu (więcej krwinek białych oraz liczne bakterie w moczu),
●  stany podgorączkowe lub częściej gorączkowe o charakterze septycznym, tzn. z dużymi wahaniami w ciągu dnia,
●  zaburzenia dyzuryczne (częste, w małych ilościach oddawanie moczu połączone z uczuciem pieczenia, lub nawet dość silnego bólu w cewce moczowej).
Wspomniane wyżej zaburzenia dyzuryczne bardzo często wyprzedzają o kilka dni pojawienie się dolegliwości bólowych w okolicy lędźwiowej i zwyżki temperatury ciała.
Obraz kliniczny i wspomniane zmiany w moczu stwarzają podstawy do właściwego rozpoznania.
Leczenie. Powinno uwzględniać oprócz elementów omówionych przy innych typach zapaleń stosunkowo szybkie podanie leków przeciwbakteryjnych w celu zlikwidowania procesu zapalnego w drogach nerkowych, zanim obejmie on kłębuszki nerkowe.
Odmiedniczkowe zapalenie nerek jest skutkiem zakażenia wstępującego, które rozpoczyna się zazwyczaj nawracającymi zakażeniami i stanami zapalnymi tzw. dolnych dróg moczowych, tj. cewki moczowej i pęcherza moczowego, a które w swoim czasie nie zostały w pełni wyleczone.
W postępowaniu leczniczym korzystne, wspierające efekty dają:
●  wygrzewanie okolicy krocza i pęcherza moczowego (np. ciepła bielizna, ciepłe kąpiele w wodzie zwykłej lub z dodatkiem nadmanganianu potasowego do koloru lekko fioletowego),
●  środki zwiększające diurezę (ilość moczu), np. moczopędne jarzyny (korzeń pietruszki) lub owoce (gruszki odmiany klapsa) albo hipotoniczne wody mineralne (woda ze źródła „Jan” w Krynicy),
●  moczopędne i dezynfekujące mieszanki ziołowe i granulaty (Urosan, Urogran).
Zapobieganie. Oprócz zaleceń podanych przy omawianiu ostrego kłębuszkowego zapalenia nerek podkreślić należy skuteczne likwidowanie zakażeń dolnych dróg moczowych (cewka moczowa, pęcherz moczowy).

Toksyczne uszkodzenie (zapalenie) nerek

Toksyczne uszkodzenie (zapalenie) nerek może mieć przyczynę w różnych czynnikach:
●  wewnątrzustrojowych, czyli endogennych,
●  zewnątrzustrojowych, czyli egzogennych.
Z punktu widzenia tempa i intensywności rozwoju obrazu klinicznego można mówić o ostrym bądź przewlekłym toksycznym uszkodzeniu (zapaleniu) nerek.
Do ciężkich uszkodzeń nerek dochodzi najczęściej na skutek odwodnienia, w wyniku ostrych zatruć i biegunek – u ludzi starszych i u dzieci – w przebiegu różnorakich chorób gorączkowych.
Choroba powstaje na skutek toksycznego wpływu substancji chemicznych (w tym także jadów lub leków) na miąższ nerki. W ten sposób dochodzi do ostrej lub przewlekłej niewydolności nerek, zespołu nerczycowego lub zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej organizmu. Zespół objawów tego typu zmian zależy od czasu, rodzaju i nasilenia działania szkodliwej substancji.
Istotą opisywanego stanu chorobowego jest niedokrwienie oraz martwica kłębuszków i cewek nerkowych powodujące tzw. ostrą niezapalną niewydolność nerek. Odczyny zapalne mają w tych stanach znaczenie raczej drugorzędne.
Rozpoznanie. Opiera się na wykazaniu związków przyczynowych między działaniem czynnika szkodliwego a wystąpieniem uszkodzenia i upośledzenia czynności nerek.
Leczenie. Zarówno leczenie farmakologiczne, jak i dietetyczne zmierza do przerwania działania toksycznych substancji i usunięcia niekorzystnych skutków tego działania. Powinien je prowadzić lekarz.

Mocznica

Mocznica nie stanowi odrębnej jednostki chorobowej. Jest to jedynie zespół dolegliwości i objawów wielonarządowych, będących skutkiem ich toksycznego uszkodzenia przez wewnątrzustrojowo powstające substancje toksyczne, których wzrost powoduje upośledzone przesączanie kłębuszków nerkowych.
Przyczyną uremii są różne choroby doprowadzające do niszczenia miąższu nerkowego, rzadziej do utrudnienia odpływu moczu, lub zmiany naczyniowe pogarszające ukrwienie nerek, doprowadzające do ich niewydolności.
Objawy. Należy wymienić:
●  narastającą drażliwość,
●  pobudliwość lub senność,
●  uczucie drętwienia i kurcze kończyn,
●  postępujący brak łaknienia,
●  niesmak w ustach,
●  nudności, wymioty,
●  niekiedy biegunkę,
●  niedokrwistość,
●  uporczywe bóle głowy,
●  zaburzenia rytmu pracy serca,
●  skórę suchą, łuszczącą; pojawiają się na niej wybroczyny,
●  zapach amoniaku z ust.
Chory stopniowo zapada w głęboką śpiączkę wskutek działania substancji toksycznych na mózg. Oddech staje się wolny i głęboki.
Rozpoznanie. Opiera się na całokształcie objawów, uwzględniającym przyczynę ich powstawania oraz stwierdzonych zmianach biochemicznych w surowicy krwi, wskazujących na ogólnoustrojowe zatrucie w następstwie nagromadzenia się wskutek niewydolności filtracyjnej nerek substancji toksycznych w organizmie.
Leczenie. Jest bardzo trudne, specjalistyczne, stosunkowo mało efektywne. Niekiedy podejmuje się zastępujące czynność nerek, odtruwające organizm, zabiegi dializacyjne w postaci tzw. dializy otrzewnowej lub hemodializy. Dokonuje się także przeszczepienia nerki.
W dotychczasowej praktyce w Polsce (u chorych zakwalifikowanych do tego typu leczenia) hemodializy i dializy otrzewnowe wykonuje się na specjalistycznych oddziałach lub w klinikach, zazwyczaj z okresowymi pobytami (między dializami) w domu. Wyjątkowo tylko można prowadzić dializę otrzewnową w domu. Wykonywać ją musi wówczas specjalistycznie przeszkolony personel (np. pielęgniarka, felczer, lekarz) pod konsultacyjnym nadzorem specjalistycznym lekarza nefrologa.
Do chorego, domowników i personelu nadzorującego chorego w domu w takich sytuacjach należy przede wszystkim:
●  ścisła realizacja zaleceń specjalistycznych,
●  dbanie o trwałość opatrunku osłaniającego dren dializacyjny, aby nie uległ on przemieszczeniu lub zakażeniu i tym samym nie spowodował bardzo groźnych dla życia powikłań w postaci krwotoku wewnętrznego lub zapalenia otrzewnej,
●  regularne pomiary temperatury ciała w ustalonych porach dnia (np. godz. 7:00 rano i 17:30 po południu),
●  szybkie informowanie nadzoru specjalistycznego o ewentualnych zmianach w stanie chorego dializowanego (np. pojawienie się bólów w jamie brzusznej, nudności, zmiana wyglądu, a zwłaszcza zmętnienie płynu dializacyjnego, wymiotów czy gorączki) lub zmianach w położeniu drenu dializacyjnego,
●  dbałość o to, aby nie uległy zakażeniu cewniki, strzykawki i płyny dializacyjne przygotowane do planowanej dializy w domu.
Chorzy z niewydolnością nerek (mocznicą), którzy nie zostali zakwalifikowani do leczenia dializami i pozostają w domu, wymagają:
●  ograniczenia wysiłku fizycznego do granic jego tolerancji bez występowania objawów zmęczenia (zadyszka, bladość twarzy, przyspieszenie oddechu),
●  systematycznego podawania leków zaleconych przez lekarza do zażywania w domu,
●  rygorystycznego przestrzegania zaleconych ograniczeń dietetycznych, przede wszystkim w odniesieniu do podaży produktów białkowych i ilości wypitych płynów (patrz rozdz. 33 – Żywienie),
●  systematycznych, okresowych kontroli laboratoryjnych (mocz, mocznik, kreatynina, proteinogram) i specjalistycznych lekarskich w poradni nefrologicznej lub w ambulatorium przyszpitalnym (lub przyklinicznym), gdzie chory był ewentualnie hospitalizowany.
Chorzy zakwalifikowani do przeszczepu nerki, oczekujący na termin jego wykonania, powinni:
●  prowadzić oszczędzający psychicznie i fizycznie tryb życia,
●  kontynuować zalecone przez lekarza objawowe leczenie farmakologiczne i dietetyczne, pod jego systematycznym nadzorem,
●  unikać kontaktu z osobami gorączkującymi, chorującymi na schorzenia zakaźne lub tp.,
●  wszelkie niedomagania i stany gorączkowe zgłaszać lekarzowi leczącemu,
●  przestrzegać regularności dializ.
Zapobieganie mocznicy to zapobieganie zapaleniom nerek i zakażeniom dróg moczowych oraz skuteczne ich likwidowanie w razie wystąpienia.

Zespół nerczycowy

Zazwyczaj, w następstwie chorób zapalnych, wskutek uszkodzenia kłębuszków i cewek nerkowych następuje wzmożona utrata białek z moczem (tzw. białkomocz) z wtórnym zmniejszeniem ich stężenia w surowicy krwi. Stan ten w miarę zaawansowania powoduje uogólnione obrzęki i przesięki płynu wolnego do jam ciała.
Podobnie jak mocznica nie jest on odrębną jednostką chorobową, ale zespołem objawów będących skutkiem procesów chorobowych w nerkach, może bowiem wystąpić w przebiegu innych chorób ogólnoustrojowych, zwiększających przepuszczalność nerek.
Opisany zespół objawów jest wynikiem wzmożonego przenikania białek surowicy do moczu i w konsekwencji zmniejszenia ich stężenia w surowicy krwi, co powoduje z kolei zmniejszenie ciśnienia onkotycznego w naczyniach krwionośnych, umożliwiając przechodzenie wody do międzykomórkowych przestrzeni pozanaczyniowych i do jam ciała.
Objawy: ciastowate, uogólnione obrzęki i przesięki. Zespołowi nerczycowemu towarzyszą zwykle zaburzenia metabolizmu lipidów (hiperlipidemia, hipercholesterolemia), dające obraz nerczycy lipidowej.
Zazwyczaj nie obserwuje się podwyższonego ciśnienia tętniczego.
Leczenie wymaga:
●  usunięcia wszelkich chorób i przyczyn, w przebiegu których dochodzi do powstania zespołu nerczycowego,
●  likwidacji skutków niedoborów białkowych przez uzupełnianie przetaczaniami, np. albumin, oraz dietą gwarantującą odpowiednią podaż dobrze przyswajalnych pełnowartościowych białek lub substratów do ich syntezy w organizmie.
Poza tym postępowanie lecznicze, dietetyczne i profilaktyczne – jak w innych chorobach układu moczowego – oraz troska o zwiększone wydalanie zatrzymanej w nadmiarze wody przez stosowanie środków moczopędnych.

Rak nerki

Jak w większości innych narządów, tak i w nerkach początkowy rozrost nowotworu jest bezobjawowy. Dotyczy on zwykle jednej z nerek.
W okresie ujawnienia się objawów pojawiają się uporczywe bóle w okolicy lędźwiowej (na skutek guzowatego powiększenia nerki) oraz zazwyczaj uchwytny gołym okiem, aczkolwiek niekiedy okresowo tylko występujący, krwiomocz. Często też jednym z wcześniejszych objawów jest długo utrzymująca się gorączka niewiadomego pochodzenia. Gorączka ma przeważnie charakter septyczny, to znaczy z dużymi wahaniami w ciągu dnia, i nie reaguje na intensywnie nawet stosowane leczenie przeciwbakteryjne. Obserwowana początkowo niedokrwistość z czasem przechodzi w poliglobulię, czyli nadkrwistość. Może dołączać się także nadciśnienie tętnicze.
Rozpoznanie. Opiera się na stwierdzeniu:
●  wyczuwalnego niekiedy w okolicy nerki guza,
●  krwiomoczu,
●  gorączki,
●  bólów w okolicy nerki.
Rozpoznanie musi być potwierdzone badaniem ultrasonograficznym, urograficznym, tomograficznym lub scyntygraficznym układu moczowego, a przede wszystkim histopatologicznym.
Leczenie. Polega na jak najwcześniejszym operacyjnym usunięciu guza nowotworowego i jego przerzutów dostępnych dla chirurga, a następnie chemioterapii. W razie istniejących przeciwwskazań stosuje się tylko chemioterapię.
Wyniki tego postępowania zależą od stopnia zaawansowania i rozprzestrzenienia procesu w momencie rozpoznania i podjęcia ukierunkowanego leczenia.
Wczesne operacje dają bardzo dobre wyniki.

Torbielowatość nerek

Torbielowatość nerek jest to dziedziczne zaburzenie rozwojowe, polegające na istnieniu w nerkach bardzo licznych torbieli, które wraz z rozwojem organizmu ulegają powiększaniu, dając obraz guzów nerki. Stopień zaawansowania i przebieg nie muszą być identyczne w obu nerkach. Na skutek zmian torbielowatych występuje upośledzenie sprawności czynnościowej nerek, skłonność do przewlekłych, nawracających zakażeń, nadciśnienie tętnicze, a nawet mocznica.
Rozpoznanie. Ustala się na podstawie badań: urograficznego, scyntygrafii, ultrasonograficznego lub tomograficznego układu moczowego.
Leczenie. Zazwyczaj jest objawowe i polega na:
●  stosowaniu odpowiedniej diety dla odciążenia czynnościowego nerek,
●  likwidowaniu zakażeń, nadciśnienia oraz dołączającej się ewentualnie mocznicy,
●  w razie zmian ropnych w obrębie torbieli konieczne jest leczenie chirurgiczne,
●  przy torbielowatości jednej nerki należy rozważyć jej usunięcie lub przeszczep nerki.
Ciąża w przypadku torbielowatości nerek jest raczej przeciwwskazana, ze względu na upośledzone możliwości przesączania nerkowego.

Prof. dr hab. med. Kazimierz Janicki

Fragment pochodzi z książki

Fragment publikacji „Domowy poradnik medyczny” pod redakcją Kazimierza Janickiego. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2011

Komentarze (0)

Dodaj swój komentarz

Żeby dodać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować